Uzun süredir
film iştahımı yerine getirecek bir film
arama çabalarım, seyrettiğim birçok lezzetsiz filmle birlikte tam anlamıyla bir
iştahsızlık ve tıkanma halini almıştı. Hatta öyle ki 31.İstanbul Film Festivali’de
çare olmadı açlığıma..
Tam ümidimi
kesmiş eski filmlerde aramaya başlayacakken çareyi, ona rastladım ve tüm iştahım
geri geldi. Öyle güzel bir tad bıraktı ki bende günlerdir eksilmiyor..
Yalnızız çok
ama çok yalnızız. Ve gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Akıllı telefonlarımızla, dizimizin
üstündeki makinelerle birlikte geçtiğimiz “Mutlu Yalnızlık Çağı” aslında çok
daha fazla mutsuz ediyor bizi…
Ve ne kadar
mutsuz olduğumuzu; 1965 Arjantin doğumlu yönetmen Gustavo Taretto o kadar güçlü ve farklı bir bakış açısıyla
anlatıyor ki bize, yaptığı işe şapka çıkarmamak mümkün değil. Adını kısa filmlerle
duyuran yönetmenin senaryosunu da kendisinin yazdığı ilk uzun metrajı olan bu film; ( bu filmin de önce kısa
metrajını çekmiş kendisi) sizi güldürecek, ağlatacak ve düşündürecek. Çok
farklı bir bakış açısıyla..
Ve eminim önümüzdeki yıllarda yönetmen Gustavo
Taretto adından daha çok
söz ettirecek
hayata bakış açısıyla..
Film
iştahımın geri gelmesini sağlayan Gustavo’ya
teşekkürü bir borç bilirim.
“Gracias
Gustavo”.
Filmin Puanı: İMDB:10/7.3
